Beste meelevers,
Er is alweer een jaar voorbij gevlogen… Een veelbewogen jaar als we kijken naar de nationale en mondiale coronasituatie. De gevolgen van corona gaan geen deur voorbij. Het was dan ook spannend toen Gertrude corona kreeg. Maar wonderlijk genoeg bleef het daarbij. Maar al is het dat corona kortdurend in huis geweest is, toch hebben we de coronagevolgen wel goed gemerkt in de personeelsbezetting. Het kwam geregeld voor dat iemand zich op het laatste moment af moest melden door een positieve test, quarantaine of verkoudheids-klachten. Zelfs een keer dat iemand hier op de stoep stond en gebeld werd dat haar man, die nergens last van had, maar zich voor zn werk moest testen, een positieve testuitslag kreeg. Dus ze kon gelijk rechtsomkeert maken. Het gevolg was dat ik die dag op bed gebleven ben, want vervanging regelen op zo’n korte termijn is echt lastig. Waar ik mee wil zeggen dat we soms dus moeten handelen naar bevind van zaken en flexibiliteit moeten tonen om te acteren op de omstandigheden. En zo wordt het ook niet saai denk ik dan maar.
Alweer een jaar voorbij gevlogen… “Gevlogen?” vraagt men dan. “Jouw dagen zullen wel lang duren”. Maar niets is minder waar... Mijn dagen vliegen voorbij. En dat zijn meestal ook lange dagen, want ik ben altijd erg vroeg wakker. En op het moment van schrijven van dit stukje, staat de klok op 4.05 uur om precies te zijn. En om te voorkomen dat ik uren wakker lig te kijken, houd ik de laptop bij me ‘s nachts, zodat ik aan de slag kan. En ik vind het de fijnste uren van de dag, omdat ik ‘s nachts de optimale privacy heb. Tegelijkertijd moet ik ook toegeven dat ik hierdoor te weinig rust neem soms.
“Maar wat doe je dan een hele dag?”, komt vraag 2. Dat ziet er een beetje als volgt uit: Om te beginnen luister ik elke morgen naar de dagopening die Hart en Hand verzorgt via de kerktelefoon. Vervolgens ga ik bedenken wat we gaan eten die dag en bijbehorend boodschappenlijstje maken.
En verder ben ik vooral creatief bezig. Maken van fotoboeken, kaarten, kussens(slopen). En dat laatste, het ontwerpen van kussens, daar zou ik graag mee verder willen. Ik weet alleen nog niet goed hoe ik dat op moet zetten. Hoe hou je het betaalbaar met productiekosten enz. En wie ervaring heeft met fotobewerking weet dat je er eindeloos mee bezig kunt blijven… En daarmee is het grootste gedeelte van de vraag wat ik doe de hele dag beantwoordt.
Verder is er een digitale versie van het spel Ticket to Ride. En dat is een geweldig leuk spel. Met familie hebben we een clubje waarmee we het met regelmaat tegen elkaar opnemen. Zeker in deze lockdown tijden blijf je op deze manier op een alternatieve manier met elkaar in verbinding. Want het is een kwestie van inloggen en je kunt samen spelen.
Wat ook met enige regelmaat gebeurt is, dat mensen die met problemen of moeilijke vraagstukken zitten, mij om advies komen vragen. Dit klinkt enigszins ironisch natuurlijk, want er wordt gezegd, je gaat iemand die zelf al zoveel te verstouwen heeft, toch niet met andermans problemen opzadelen!? Maar ik ben er blij om. Het geeft mij een gevoel van volwaardigheid en het helpt goed om je eigen situatie te relativeren.
In de vorige nieuwsbrief ben ik uitgebreid ingegaan op mijn eigen gevoelens van opstand, moedeloosheid ed. Dat blijft zo en daar ga ik verder aan voorbij. De ziekte gaat onherroepelijk door. Dat merk ik aan 2 dingen en dat is in de eerste plaats mijn stem. Ik ben m’n stem nagenoeg kwijt, en al kan ik al langere tijd niet meer praten, ik kon nog wel even reageren met geluid. Dat is min of meer weg. En dat vind ik echt moeilijk. Bijvoorbeeld als de meiden ‘s avonds naar bed gaan, komen ze even welterusten zeggen, maar ik reageer dan geluidloos, wat overkomt als geen reactie natuurlijk. Of dat er bij het medicijnen geven door de sonde, te heet water wordt gebruikt. Tegen de tijd dat ik dat beduidt heb, zit het er al in. En alles bij elkaar geeft mij het gevoel alsof ik niet meer besta. Je bent er wel, maar de persoonlijkheid Petri bestaat niet meer. Want met gesprekken via WhatsApp kom je altijd achteraan, dus deelname probeer ik in veel gevallen niet eens meer. En je kunt geen geluid maken om even de aandacht te vragen voor je eigen verhaal, mening o.i.d. En dus zit ik stilletjes stil te zijn. En met dat ik dit schrijf lopen de tranen over m’n wangen, wat me ergens weer verbaast dat het zoveel emoties oproept. Waarbij ik overigens wel even gezegd wil hebben dat dit gevoel niet komt door het gedrag van de mensen om me heen. Integendeel zelfs. Maar een mens wil nu eenmaal niet ‘niets’ zijn.
In de tweede plaats merkte ik de achteruitgang aan de beademing. De beademing wordt gemeten d.m.v. een nachtmeting. Twee keer per jaar. Er wordt een apparaat gebracht en door middel van een oorclipje kun je je aansluiten en dan wordt het CO2, het zuurstofgehalte en de hartslag gemeten. De laatste meting was niet zo goed als anders. Daarom is de beademing is een stapje hoger gezet. Hopelijk is deze hogere stand van de beademing weer een tijdje afdoende.
Het belangrijkste symptoom is met hoofdpijn wakker worden en dat had ik ook inderdaad al een aantal weken. Zodoende verwachtte ik al wel dat de meting niet goed zou zijn. Het CO2 gehalte moet tussen de 35-45 zitten. Lager mag, hoger niet. Omdat ik meestal laag zit geldt voor mij een waarde tussen de 30-40. De gemiddelde hoogte was 40,2. Ik had zelf nog hoger verwacht, dus eigenlijk was het een meevallende tegenvaller zullen we maar zeggen…
In het komende jaar zullen we afscheid moeten nemen van twee van onze vaste hulpen.
En dat is met veel pijn in het hart. Het zijn Nella Verschuur, die zich geroepen weet om naar Zuid-Afrika te gaan voor Stichting Bethlehem, en Gerdien Limburg, die na haar huwelijk in Stavenisse hoopt te gaan wonen. Dat zorgt ervoor dat we op zoek moeten naar nieuwe medewerkers. Als iemand belangstelling heeft of een tip, dan graag! Het gaat om wekelijks de dinsdag en woensdag. En om de week op de zaterdag een ochtend.
Het gaat om Verzorgenden IG of Verpleegkundigen. Voor meer informatie kun je altijd mailen naar petrimvw@kliksafe.nl.
Verder gaat het naar omstandigheden aardig goed. Ook met Gerbrand en de meiden. Hoewel Gertrude door corona en de maatregelen een achterstand opliep, lijkt dat verder toch goed te komen. Zowel Gertrude als Gwendolyn zitten in een examenjaar wat wel spannend is ook.
En zo aan het eind van het jaar kijk je weer terug en denk je aan de toekomst.. Hoe zal het verder gaan.. De gedachten staan niet stil en weemoed, vrees en onzekerheid kan je hart vervullen.
Er is veel om de Heere dankbaar voor te zijn.. Maar ook veel wat zo onbegrepen, pijnlijk en verdrietig is.. Het gemis van een ‘normaal’ gezins- en huwelijksleven is zo ontzettend moeilijk.. We leven in een blijvend en doorgaand rouwproces.. Het is en blijft voor ons allemaal een zwaar kruis.
Als laatste willen we een ieder weer bedanken voor het betoonde meeleven en voor de gegeven hulp op welke manier dan ook.. Ook bedankt voor de vele kaarten, e-mails en geschenken die we gekregen hebben.. Het is overweldigend. Hartelijk bedankt!
Ook wensen we iedereen het beste toe.. En ook sterkte waar moeite, rouw en verdriet is..
Allen Gods ondersteuning en Zegen toegewenst!!
Hartelijke groeten van ons allemaal.
Ps.. Hieronder onze Nieuwjaarskaart. En er staan ook weer nieuwe foto's bij Gezinsfoto's..
